main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

29 Μαΐ 2015

Από εμάς περιμένουν …( 3 λόγοι ψυχών με φωνή που μας μιλούν ...)



Λόγος Πρώτος 
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι , τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…
Δρόσος και ανάπαυση και Φως !
Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο  !
Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου , αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές !
Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες , στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης , στου Πλαστουργού το πλάσιμο , τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα  στην ανάγλυφη θύμηση , το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό  …
Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου , σαν μελισόκερο ιλαρό , του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις ,
 μπουκιά και στάλα …
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Δεν μετρώ τον χρόνο , δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ , μήτε αύριο …
Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει …
Ως τότε από σένα περιμένω …Μην με ξεχνάς ! 
Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό …
Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες , στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα  με ελπίδα ,
στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες ,
 στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς , 
στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…   
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ ! 
Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ , 
δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο …
Βάλε με στην προσευχή σου , στην αλμύρα των ματιών σου !
Κράτα μου το φως αναμμένο , να θωρώ να μην φοβάμαι !
Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ , να ανασάνω τον Θεό !
Λύτρωσέ με ..Ανάπαυσέ με !
Από σένα περιμένω !
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …
Και προσδοκώ !
Μην με ξεχνάς !


Λόγος Δεύτερος 

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου ,
τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το  άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι …
Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια , τις λιγοθυμιές , το μαυροφόρεμά σου ;
Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις , να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την  ανάπαυσή μου , εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς ! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …
Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού ! 
Κλαίω που δεν με παρηγορείς ! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου,  στης χαρμολύπης σου τις προσευχές , στις μνημονεύσεις σου , στις Λειτουργιές ..
Δεν είναι χρέος σου το μαύρο , το πένθος και η οιμωγή ! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού , που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα !
Χρέος σου είναι η μνήμη , η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου !
Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα  κλαμμένα μάτια!
Για λίγο χωριστήκαμε ! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις !
Το αιώνιο δεν μετριέται ! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις !
Τότε χαρά θα αισθανθώ , θα ωφεληθώ  , θα αναπαυθώ !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Και καρτερώ ! Μη με ξεχνάς !
Χάρισε μου το Φως !
Διψάω τον Παράδεισο !




Λόγος Τρίτος
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ !
Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης !
Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς !
Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου , σαν της παρηγοριάς οι ευχές ,  των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου  τρυπούσαν  το ημίφως , όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης .
Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα , μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως , να μην το θολώνει τίποτα πια !
Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα , την δέηση την άπαυστη , την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ !
Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες ! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας !
Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες !
Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν !
Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον  καθάριο φωτισμό  του Πανοικτίρμονος Θεού !    



Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο
Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη)


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~