main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

7 Ιουλ 2015

Άγιος Προκόπιος (Όταν φανερώθηκε ο Προστάτης! )




Τα χρόνια τα αλησμόνητα  της ζήσης της . Νέα , δυνατή , όμορφη και πόσο χαμογελαστή ! Πως τα νοσταλγεί εκείνα τα χρόνια ! Μετά ήταν που δυσκόλεψαν …Δεν ήταν τότε η Μάνα με τα τρία παιδιά , αλλά η χήρα με τα ορφανούλια …Τα αναπολεί  όμως και εκείνα τα χρόνια και πόσο παραξενεύεται γι αυτό ! Μπορεί να μην είναι βέβαια και νοσταλγία …Μάλλον απορία είναι , για το πως άντεξε κατάμονη  να μεγαλώσει τα παιδιά της , πως τα κατάφερε όλα τους να τα αποκαταστήσει ,να τα δει χαρούμενα με δικές τους οικογένειες …Τώρα που τα σκέφτεται μετά από τόσο καιρό , όλο αναζητά τις μεθόδους , τους τρόπους και  τις καταστάσεις …Τα βάζει κάτω και με τη λογική μα πάλι δεν της βγαίνουνε …Αδύνατο μου φαίνεται !  λέει και σταυροκοπιέται . Ο Θεός τα κανόνισε ! Η Παναγία με βοήθησε ! Είχα Άγιο να με προστατεύει ! Στο  γωνιαίο προσκυνητάρι με το χρυσωμένο καντήλι και τις κρεμασμένες λιγοστές εικόνες και τούτο το βράδυ είναι στραμμένη ! Προσεύχεται , παρακαλά και ευχαριστεί για την Προστασία ! Κυλήσανε τα χρόνια ! Νιώθει το τέλος να σιμώνει . Καλοστέκεται ακόμα βέβαια,  μα όσο να ναι , κάθε μέρα που φεύγει πιο κοντά την  φτάνει στο τέρμα …Ο Κύριος γνωρίζει , μα την έμαθε τόσα χρόνια η γλυκόπικρη ζωή της  να μην αφήνει εκκρεμότητες . Και έχει μια εδώ και σαράντα ολάκερα χρόνια αφημένη , ακουμπισμένη πάνω στο ψηλό προσκυνητάρι . Τυλιγμένη σε ένα μικρό πορφυρό  τσόχινο ύφασμα …
-Μην φύγεις κάτι θέλω να σου δείξω !  Θέλω να σου πω μια ιστορία πρώτα και έπειτα κάτι να σου δώσω … μου είπε .
-Ήταν ένα πρωινό καλοκαιριού  ,  γύρω στις αρχές του Ιούλη!  Ήμασταν στο  Λεωνίδιο τότε ! Εκεί υπηρετούσε ο μακαρίτης για τρία χρόνια περίπου …Διοικητής ήταν και τον αγαπούσαν πολύ γιατί τους νοιαζόταν σαν ντόπιος …
Εκείνο το πρωί χτυπάει η πόρτα …Δυο χτυπήματα βαριά , ακόμα τα θυμάμαι σαν τώρα ! Άνοιξα και ξαφνιάστηκα ! Ήταν ένας καλόγερος , ψηλός και ίσα που φαινόταν το πρόσωπό του μέσα απ το κουκούλι του … Καλημέρα του είπα , την ευχή σας πάτερ !
-Του Χριστού μας και της Παναγίας μας να έχετε και εσείς και τα παιδιά σας !   Θα ήθελα τον Ιωάννη τον σύζυγό σας !
-Είναι στην υπηρεσία ! Το μεσημέρι θα ρθει για λίγο ! Τι τον θέλετε ;
-Θέλω να του αφήσω μια ευλογία ! Αυτό εδώ… μου είπε και μου έβαλε στα χέρια μου ένα τόσο δα  δεματάκι ! Ίσα που χώραγε στις χούφτες μου . Πήγα να του φιλήσω το χέρι μα το τράβηξε απότομα …
-Να σας βάλω ένα κέρασμα πάτερ ! Μια λεμονάδα να δροσιστείτε !
Αλήθεια από πού είστε ; Από την Έλωνα έρχεστε ; ( τότε ήταν ανδρώο το μοναστήρι πάνω στο βράχο ) Γύρισε και έφυγε γρήγορα δίχως να βγάλει άλλη κουβέντα ! Δεν το είπα σε κανέναν από τότε , μόνο στον Γιάννη μόλις ήρθε σπίτι . Το χε σκοπό έλεγε , να το πάει κάποια στιγμή στην Παναγία , να το ανοίξει εκεί στον τόπο τον ιερό και να τους ευχαριστήσει μιας και πίστευε πως ο Ηγούμενος που πολύ τον αγαπούσε του στειλε το φυλαχτό …Μα δεν πρόλαβε …Λίγο ύστερα έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο νέος …Έτσι σαράντα χρόνια τώρα εκείνο το φυλαχτό , το μικρό αυτό δώρο στέκεται εκεί πάνω στο προσκυνητάρι δίπλα στον Σταυρωμένο και στα στέφανά μας …Και κείνος ο καλόγηρος …Δεν τον ξανάδα ποτέ μου …Σαν να κατέβηκε απ τον Ουρανό ! Ανέβα τώρα σε παρακαλώ και άνοιξέ το να δεις τι είναι! Θα πεθάνω και δεν θα προλάβω και εγώ να δω και κυρίως να σας πω γι αυτό !
Ανέβηκα στο σκαμνί και πήρα στα χέρια μου το μικρό υφασμάτινο δέμα ! Δυο κομμάτια από κόκκινη τσόχα ραμμένη με σπουδή γύρω-γύρω … Αφαίρεσα το πάνω …Στο δεύτερο  γραμμένο με μαύρο πυκνό μελάνι : ΆΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ .
-Αυτός ήταν ο προστάτης σου ! Δίκιο είχες τελικά ! της είπα και κείνη συγκινήθηκε !
Πήρα ένα ψαλίδι και προσεκτικά έκοψα το ράψιμο . Έκπληξη με κατέλαβε ! Μέσα τυλιγμένο σε άλλο λευκό υφάδι πολλές φορές , ένα οστό σε σχήμα καρυδιού !  Λείψανο του Αγίου Προκοπίου !
- Θεέ μου ! είπα δυνατά  . Σαράντα χρόνια κρυμμένος και σήμερα φανερώνεται μπροστά μας ! Το κατασπαστήκαμε και οι δυο ! Λίγες μέρες αργότερα στην Εκκλησία των  Αγίων  Κωνσταντίνου και Ελένης , ο παπά –Γιώργης και αυτός συγκινημένος φορώντας το πετραχήλι του , το απέθεσε με ευλάβεια πάνω στην Αγία Τράπεζα , το λιβάνισε πολλές φορές και έπειτα  αφού το ασπάστηκε  , το τοποθέτησε μέσα σε μεγάλη λειψανοθήκη μαζί με άλλα λείψανα Αγίων .
-Ξέρεις , μου είπε , μόλις τελείωσε η Αγιογράφηση του Αγίου μπροστά απ την Λιτή ! Θα τον τιμάμε κάθε χρόνο στις 8 Ιουλίου με αρτοκλασία και πανυγηράκι ! Θεία πρόνοια !
-Αν είναι ευλογημένο παππούλη , θα ήθελα να έχω τρία μικρά τμήματα από το λείψανο ! Ένα για την Κυρά –Αγγελικούλα , ένα για μένα και ένα για τον Παναγιώτη τον Μεσολογγίτη που τόσο πολύ τον αγαπά τον Άγιο !
-Να ναι ευλογημένο ! είπε και έτσι έγινε ! Έσταξε καθαρό κερί και πάνω έβαλε με προσοχή τρία τεμάχια από το ιερό λείψανο!
Πέρασε καιρός από τότε . 
Ο Άγιος Προκόπιος συνεχίζει να προστατεύει αθόρυβα το σπίτι μας ! Ήσυχα , ταπεινά δίχως να αξιώνει το παραμικρό . Αρχοντικός και γενναίος όπως έζησε . Κρυστάλλινος και θαρραλέος . Αγέρωχα φροντίζει και παρηγορεί σκορπώντας πίστη και υπομονές σε όσους ο Κύριος στεφανώνει προετοιμάζοντάς τους με τρόπο ανερμήνευτο  την οδό του Παραδείσου . Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης …Πλησίαζε η γιορτή του , στις 8 του Αλωνάρη …Μεγάλη του η χάρη !


Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία 
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" και   από την εκπομπή με τίτλο :
Την μέρα που φανερώθηκε ο Προστάτης ( Άγιος Προκόπιος )





Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~